َA complicated simple life

از تئاتر برمی‌گشتم و خوش‌حال بودم و حس خوبی به خودم داشتم. خوش گذشته بود. لباس‌هام رو دوست داشتم، ازینکه خیابون‌هایی که حفظشون بودم رو تو شب قدم می‌زدم و هوا خوب بود کیفور بودم. موزیک موردعلاقه جدیدم رو بلند کردم و کل مسیر از تالار وحدت تا خوابگاه رو تقریبا رقصیدم و جفتک پروندم. رفتم برای خودم و دوستم هم ماست میوه‌ای خریدم و خوش‌حال و خندون داشتم برمی‌گشتم خوابگاه که خوردم زمین. خوش‌بختانه صورتم چیزیش نشد. فقط ماست ترکید و به کل لباس‌ها و حتی موهام هم گرفت. پوست حدود چهار پنج سانت از زانوم کامل رفته و زخم بزرگی افتاده و خونریزی هم داشت. شلوارم هم پاره شد.
نترسیدم یا هول نکردم. می‌دونستم چی شده، به زمین خوردن عادت دارم. همیشه یه جاییم به یه چیزی گیر می‌کنه. برای همین بچگی عاشق جوی زنان کوچک بودم. توصیفش کرده بودن: دست و پاهای درازی داشت که انگار نمی‌دونست باید باهاشون چیکار کنه! یاد خودم می‌افتادم. دیگه این رو همه می‌دونن و خودم هم بهش عادت دارم. این بوت‌هام رو هم که می پوشم بخاطر لژ بزرگشون بدتر می‌شه.
وقتی برگشتم اتاق هم‌اتاقیام از اینکه می‌خندیدم و می‌خواستم از زخمم عکس بگیرم تعجب کردن. حتی وقتی رفتیم از سرپرست شب بتادین بگیریم بهم چشم غره رفت و گفت این چرا خوشحاله! خوش‌حال نبودم فقط می‌خندیدم و شوخی می‌کردم چون فقط یه زخم بود. قبلا زانوم آسیب جدی‌تر دیده و جفت پاهام رو هم شکوندم. این واقعا به چشمم نمی‌یاد. درد؟ درد که چیز بدی نیست. شاید حتی خوشایند هم باشه. این سوزش کوچیک باید بره با بزرگترش بیاد تا بتونه اشک من رو دربیاره.
الانم شستمش و بستمش و خوبه اوضاعش. فقط یکم احساس خجالت می‌کنم که جلوی مردم خوردم زمین.

چند روز پیش یک اتفاق فوق‌العاده‌ای برام افتاد.

با دوستام به یک کتاب‌فروشی رفته بودیم و هرکدوم کتاب‌هایی برداشتیم و نشستم پشت میز مطالعه. پشت تنها صندلی خالی دور میز یک کوله آویزون بود. از خانم صندلی کناری پرسیدم؛ ببخشید این کوله شماست؟ گفت آره و خواست برش داره، که بهش گفتم نه فقط می‌خواستم‌اجازه بگیرم روی صندلی بشینم که اوکی بود و نشستم.

کتابی که برداشته بودم رو ورق زدم و بلافاصله عاشقش شدم. پشتش نوشته بود مش‌آپ ادگار آلن پو و خورخه لوئیس بورخسه. و اگه نمی‌دونید؛ بدونید که من می‌میرم برای آلن پو. توش هم پر از تصاویر آناتومی موجوداتی بود که انگار از داستان‌های تو فکرم درومده بودن.

ازش عکس گرفتم که بعدا برم اینترنتی بخرمش و به دوستانم که همراهم بودند جدی-شوخی گفتم اگه خواستید برام هدیه بخرید این کتاب رو بخرید. بعد...

یه صدایی گفت: من برات می‌خرمش.

برگشتم دیدم همون خانمی بود که کنارم نشسته بود. چندبار پلک زدم و سعی کردم تشخیص بدم این چطور جمله‌ایه و چرا من نمی‌فهمم که چه منظوری داره.

گفتم: چی؟ جدی؟

گفت: آره به عنوان سوپرایز!

گفتم: آخه نمی‌شه که...

گفت: چرا خب می‌خواستم همینطوری سوپرایزت کنم!

و کتاب رو برداشت برد صندوق! من که ماتم برده بود به دوست‌هام گفتم: چی شد الان؟ چی کار کنم؟

یکیشون گفت: حداقل برو پیشش!

رفتم صندوق و گفتم: آخه نمی‌تونم بپذیرم خیلی لطف می‌کنید.

که گفت: چرا که نه، می‌خوام بگیرمش برات.

گفتم: آخه شرمنده می‌شم.

گفت: شرمنده چی، برو بشین.

منم برگشتم و نشستم. و خانومه با کتابه که اینجور دورش رو بسته بود برگشت و من کلی ازش تشکر کردم. بعد یکم حرف زدیم و رشته‌ام رو پرسید و من بهش گفتم می‌خوام از این اتفاق یک مموآر بنویسم و پرسید مموآر چیه و توضیح دادم.

گفت چرا این کتاب رو دوست داری گفتم آلن پو! و گفت چقدر دنیات با من فرق می‌کنه من ادبیات فارسی می‌خونم.

گفتم کاش می‌تونستم براتون کارت تشکر درست کنم. گفت تشکر لازم نیست، خودم می‌خواستم خوشحالت کنم.

و بعد از مدتی ما خداحافظی کردیم و من دوباره تشکر کردم و رفتیم.

همیشه دلم می‌خواست که برم بیرون و زندگی کنم. توی سریال‌ها و کتاب‌ها و یوتیوب و مانیتورهای مختلف، مردم اون بیرون بودن. اینکه اون بیرون کجاست مهم نبود. فقط معناش زیر پتو و زل زدن بهشون روی مانیتور لپ تاپ نبود. این هدف من شده بود. از دوستی‌هایی که توی تلگرام می‌ساختیم خسته بودم. دوستی می‌خواستم که بتونم بغلش کنم. میدونی؟ زندگی. بغل، گریه، شک، تردید، خنده، درد، دویدن، زخم، خستگی، بو! بوی خوب بارون و بوی زننده دستشویی عمومی.

یکی از دلایلی که رفتم داروخونه شروع به کار کردم این بود. میخواستم زندگیم رو شروع کنم. شاید باید به خاطرش میرفتم سر کار. خیلیم در اشتباه نبودم. بهرحال فروختن کاندوم به مردهای مریض و تحمل زورگویی جزوی از زندگی بود. ولی مشکل اینجا بود که فقط ابعاد بدش گیرم میومد.

ولی اوضاع بهتر شد. رفتم ساری، تتو زدم، موهام رو بنفش کردم، از مهر که دانشگاه شروع شد احساس یکی از اون دخترهای سریال‌های آمریکایی رو داشتم. من امسال زندگی کردم. از یکی خوشم اومد، تجربه‌های ناخوشاید داشتم، با همکلاسی‌هام ارتباط گرفتم، بردمشون به یه گالری بسته تا سرزنشم کنن، برای رسیدن به اخرین قطار مترو دویدم، وقتی رسیدم خونه قبل از اینکه بتونم کلاهم رو دربیارم روی فرش بیهوش شدم. وقتی رفیقم کمکم رو میخواست اونجا بودم، دستش رو گرفتم، بیشتر از اینکه تایپ کنم "اگه کاری از دستم برمیومد بهم بگو" ازم برمیومد. 

نمیگم باید مثل من بود که احساس زندگی کرد، ولی من به این واقعیت‌ها احتیاج دارم تا بتونم ادامه بدم.

امسال اینجا کمتر پست گذاشتم چون سرم گرم زندگی بود. امسال به هیچی دوبار فکر نکردم. فقط پا شدم رفتم و انجامش دادم. حرفم رو زدم و از کسی فرار نکردم. از خودم فرار نکردم. پررنگترین رژ لبم رو امتحان کردم و یه بچه تو مترو بهم گفت خوشگلی. اره شاید حتی با یه مرد کاملا غریبه تو مترو لاس زده باشم یا برای اولین بار نود فرستاده باشم. ولی از هیچ کدومش پشیمون نیستم. نه چون درست بودن، چون اشتباه کردن رو به هیچ کاری نکردن ترجیح میدم.

یه بُعدی از من هست که همزمان با بُعد بدبین و افسرده‌ام زندگی می‌کنه. اون گوشه‌موشه‌ها از بچگی، از وقتی یادم می‌آد، وجود داشته و هست و برای خودش یه نفسکی می‌کشه. خیلی خوش‌بین، خیلی مهربون، و خوش‌حال و بیخیاله!

همیشه می‌گم، اگه من افسرده نبودم، خیلی آدم خوش‌بینی می‌شدم.

اگه افسرده نبودم، اون بعد کوچولوی سرخوش وجودم می‌شدم.

اون بعد کوچولوی سرخوش، به شکلی مسخره و کاملاً غیرمنطقی، معتقده که همیشه همه‌چیز در انتها درست می‌شه. مشکلات خودبه‌خود از بین می‌رن، و به شکلی جادویی من به چیزهایی که می‌خوام می‌رسم! :))

توضیح تصویر: این روزها خیلی حلقه دست می‌کنم

حقیقتاً نمی‌دونم چرا و چگونه ممکنه این اتفاق بیفته. شاید واقعاً همونطور که همیشه به شوخی (یا شایدم جدی؟ کی می‌دونه؟:))) ادعا می‌کنم، من جادوگرم، یا به قول سولویگ، تو زندگی قبلیم دختر هکاته بودم، یا سایکیکم و می‌تونم آینده رو ببینم و بدونم که درست می‌شه، خوب می‌شه، ما از پسش برمی‌آییم.

روزهایی که حالم بهتره، وقتی با دقت بیشتری بهش فکر می‌کنم، می‌بینم که شاید، و فقط شاید و گاهی، اون دخترک کوچیک سایکیک درونم خیلی هم بیراه نمی‌گه. 

مثلاً من اون کتاب‌خونه بزرگی که بچگی برام آرزو بود رو الان دارم، اون مجموعه فیگوری که یه رویا بود رو گذاشتم کنار کتابخونه‌ام، هِل، حتی تونستم مجموعه آلبوم اصل موردعلاقه‌ام رو جمع کنم. هممم، یکم جدی‌تر بهش نگاه کنیم.

توضیح تصویر: گالری نیان - نمایشگاه بهت آثار خسرو خسروی

بدون اینکه بدونم چطوری و کی اتفاق افتاد، انگلیسیم پیشرفت کرد، تونستم دبیرستان رشته‌ام رو عوض کنم، بدون اینکه درس بخونم فقط چون موزیک‌های هاردراک زبانم رو تقویت کرده بودن، فلسفه قبول شدم، و بعد.

خب، بعدش سال‌های بدی پیش اومد. یه مشکل شخصی بزرگ داشتم که مثل یه مرداب بود که نمی‌تونستم خودم رو ازش بیرون بکشم. بدتر از همه اینکه نمی‌تونستم (حتی هنوز هم نمی‌تونم) راجع بهش با کسی صحبت کنم. (روانشناسی که پارسال می‌رفتم پیشش بهم می‌گفت واضحه که یه سری ترامای بزرگ داری که داری سعی می‌کنم قایمشون کنی. می‌خواستم بهش بگم نو شت هاها) بعد، کرونا، خیلی بیشتر از تصورم زمینم زد. برگردوندم به خونه اول، خودم رو توی اتاقم زندانی کردم و کسی نبود که نگرانم بشه و بگه که داری اشتباه می‌کنی. دانشگاه تموم شد و من هنوز توی اتاقم زندانی‌ای خودخواسته بودم. دوران سیاهی بود. گم شده بودم، تحت فشار و دور افتاده بودم. داشتم غرق می‌شدم، با تراماهام تنها گذاشته شده بودم. تقریباً کل آرشیو این وبلاگ مال اون دوره است. شما روزهای خوب من رو ندیدید...

ولی بعد حدس بزنید که چی؟ من بدون اینکه درس بخونم رشته موردعلاقه‌ام رو توی دانشگاهی که الان دانشگاه موردعلاقمه قبول شدم!:))

توضیح تصویر: من سر کلاس‌های ارشد

به هرمس قسم اگه بدونم چطوری:)) من فقط زبان زدم و رفتم سر کلاس و دیدم همکلاسی‌هام برای قبولی توی همین رشته ده‌ها برابر من کتاب و درس خوندن. راستش من حتی زبانم هم اونقدرها که دیگه انقدر باعث جلو افتادنم بشه خوب نیست. واقعاً مونده‌ام که چی شده. هیچ‌گونه سهمیه و اینجورچیزها هم ندارم. شاید دخترک درونیم بیراهم نمی‌گه، شاید جادویی در کاره!

الان دانشجوی ارشد فلسفه هنر دانشگاه علامه‌ام. استاد موردعلاقه‌ام توی کل دنیا رو پیدا کرده‌ام و از ثانیه‌به‌ثانیه کلاس‌هاش لذت می‌برم. با هم‌کلاسی‌هام خیلی اختلاف عقیده دارم، ولی در کل آدم‌های بدی نیستن و انقدر از من باسوادترن که باعث می‌شن من هم سعی کنم یه تکونی به خودم بدم و پیشرفت کنم. (هرچند هنورم تنبلی می‌کنم و همچنان از همه‌شون عقب‌ترم.) باهم به گالری‌گردی می‌ریم و تراژدی و زبان می‌خونیم. 

توضیح تصویر: من و دوستم و موچی

دستبند گلدوزی‌ای که دست دوستمه رو من دوختم و درست کرده‌ام

مشکلاتم؟ بیشتر شدن. خونه‌به‌دوشم. خانواده‌ام بیشتر از همیشه جلوی پام سنگ می‌اندازن. هم‌اتاقی‌هام یکی‌یک‌دونه تجسم سربروس‌ان. ارشد خیلی خیلی، خیلیییییییییی بیشتر از تصورم سخته. اضطراب درس و دانشگاه مثل یه سری خفاشن که مدام دور سرم پرواز می‌کنن و موهام رو می‌کشن. 

ولی در نهایت، من بهترم.

من دارم می‌جنگم، هرچند که احساس می‌کنم دارم شکست می‌خورم، ولی در حال جنگم. حتی اگه ببازم، حتی اگه خونین به زمین بیفتم و نفس آخرم رو بکشم، می‌دونم که توی زمین درستی بوده. می‌دونم که در راه درستی بوده. تو جنگ من بوده.

حداقل، دیگه تو مرداب نیستم. جاییم که دلم می‌خواد و بیشتر از قبل خودمم.

توضیح تصویر: رفته بودیم پیک‌نیک

و من بالاخره اردلان‌دار شدم!:)) اردلان اسم پیانومه. الان پیشم نیست، چون که خونه‌به‌دوشی و بی‌مکانی و این‌ها، ولی اینکه یه جایی از دنیاست و مال منه، مثل یه لنگریه که به این دوزخ زمینی وصلم می‌کنه. اردلان آرزوی من از دوازده‌سالگیه، چیزی که فکر می‌کردم بدون دیدنش می‌میرم. و دخترک خوشبین درونم چشمک می‌زنه و یاداوری می‌کنه: به شکلی جادویی!

کسی هست که در ازای نوشتن داستان برام کمی حقوق می‌ریزه، به دوستم توی گردوندن فروشگاه لباسش کمک می‌کنم، به گالری‌گردی می‌رم، به تماشای تئاتر می‌رم، همه تلاشم رو می‌کنم که کمی کتاب بخونم و کلاس‌هام رو نیفتم، یه چشم‌هام اکلیل می‌زنم و موهام رو مشکی پرکلاغی می‌کنم و زندگی بهتره.

خیلی بهتر از اون داروخونه لامصب که با خودم عهد بستم تا وقتی زندم دیگه تو جایی مثل اون‌جا کار نکنم.

از این جملات ساده رد نشیم: درومدن از اون داروخونه، کار کردن توی یه فروشگاه اینترنتی، حقوق گرفتن برای نوشتن! اگه اینها یکی‌یک‌دونه رویا نیستن پس چین؟

شاید من زیادی خوش‌بینم. من همیشه بیش از حد قدردان بودم. ولی یه دریچه‌های کوچیکی تو زمان وجود داره که دلم می‌خواد حرف اون بعد خوش‌بین وجودم رو قبول کنم. باورش کنم وقتی می‌گه از پس این ارشد فوق‌العاده سخت برمیایم، بالاخره یه گوشه برای زندگی پیدا می‌کنیم و همه‌چیز، کم‌کم، بهتر می‌شه.

نظرتون چیه؟ یکم خوش‌بین‌تر باشیم؟

توضیح تصویر: اردلان من

+ توی اینستاگرام و کانال تلگرامم به علت سهولت بیشتر، تقریباً هرروز فعالم. اگه دلتون خواست بیشتر از این موجود متناقضی که الان داره می‌نویسه بدونید، بیاید پیشم. لینک‌ها در ستون کتاب‌های پیشنهادی/پیوندها هست.

+ فروشگاه لباس من و دوستم: لینک اینستاگرام - لینک تلگرام

هرچقدرم خوشبین باشم، هنوز همچنان فقیرم و به هر کمکی که بتونم بگیرم، محتاج! :))