نوشتن کتابم

یه بُعدی از من هست که همزمان با بُعد بدبین و افسرده‌ام زندگی می‌کنه. اون گوشه‌موشه‌ها از بچگی، از وقتی یادم می‌آد، وجود داشته و هست و برای خودش یه نفسکی می‌کشه. خیلی خوش‌بین، خیلی مهربون، و خوش‌حال و بیخیاله!

همیشه می‌گم، اگه من افسرده نبودم، خیلی آدم خوش‌بینی می‌شدم.

اگه افسرده نبودم، اون بعد کوچولوی سرخوش وجودم می‌شدم.

اون بعد کوچولوی سرخوش، به شکلی مسخره و کاملاً غیرمنطقی، معتقده که همیشه همه‌چیز در انتها درست می‌شه. مشکلات خودبه‌خود از بین می‌رن، و به شکلی جادویی من به چیزهایی که می‌خوام می‌رسم! :))

توضیح تصویر: این روزها خیلی حلقه دست می‌کنم

حقیقتاً نمی‌دونم چرا و چگونه ممکنه این اتفاق بیفته. شاید واقعاً همونطور که همیشه به شوخی (یا شایدم جدی؟ کی می‌دونه؟:))) ادعا می‌کنم، من جادوگرم، یا به قول سولویگ، تو زندگی قبلیم دختر هکاته بودم، یا سایکیکم و می‌تونم آینده رو ببینم و بدونم که درست می‌شه، خوب می‌شه، ما از پسش برمی‌آییم.

روزهایی که حالم بهتره، وقتی با دقت بیشتری بهش فکر می‌کنم، می‌بینم که شاید، و فقط شاید و گاهی، اون دخترک کوچیک سایکیک درونم خیلی هم بیراه نمی‌گه. 

مثلاً من اون کتاب‌خونه بزرگی که بچگی برام آرزو بود رو الان دارم، اون مجموعه فیگوری که یه رویا بود رو گذاشتم کنار کتابخونه‌ام، هِل، حتی تونستم مجموعه آلبوم اصل موردعلاقه‌ام رو جمع کنم. هممم، یکم جدی‌تر بهش نگاه کنیم.

توضیح تصویر: گالری نیان - نمایشگاه بهت آثار خسرو خسروی

بدون اینکه بدونم چطوری و کی اتفاق افتاد، انگلیسیم پیشرفت کرد، تونستم دبیرستان رشته‌ام رو عوض کنم، بدون اینکه درس بخونم فقط چون موزیک‌های هاردراک زبانم رو تقویت کرده بودن، فلسفه قبول شدم، و بعد.

خب، بعدش سال‌های بدی پیش اومد. یه مشکل شخصی بزرگ داشتم که مثل یه مرداب بود که نمی‌تونستم خودم رو ازش بیرون بکشم. بدتر از همه اینکه نمی‌تونستم (حتی هنوز هم نمی‌تونم) راجع بهش با کسی صحبت کنم. (روانشناسی که پارسال می‌رفتم پیشش بهم می‌گفت واضحه که یه سری ترامای بزرگ داری که داری سعی می‌کنم قایمشون کنی. می‌خواستم بهش بگم نو شت هاها) بعد، کرونا، خیلی بیشتر از تصورم زمینم زد. برگردوندم به خونه اول، خودم رو توی اتاقم زندانی کردم و کسی نبود که نگرانم بشه و بگه که داری اشتباه می‌کنی. دانشگاه تموم شد و من هنوز توی اتاقم زندانی‌ای خودخواسته بودم. دوران سیاهی بود. گم شده بودم، تحت فشار و دور افتاده بودم. داشتم غرق می‌شدم، با تراماهام تنها گذاشته شده بودم. تقریباً کل آرشیو این وبلاگ مال اون دوره است. شما روزهای خوب من رو ندیدید...

ولی بعد حدس بزنید که چی؟ من بدون اینکه درس بخونم رشته موردعلاقه‌ام رو توی دانشگاهی که الان دانشگاه موردعلاقمه قبول شدم!:))

توضیح تصویر: من سر کلاس‌های ارشد

به هرمس قسم اگه بدونم چطوری:)) من فقط زبان زدم و رفتم سر کلاس و دیدم همکلاسی‌هام برای قبولی توی همین رشته ده‌ها برابر من کتاب و درس خوندن. راستش من حتی زبانم هم اونقدرها که دیگه انقدر باعث جلو افتادنم بشه خوب نیست. واقعاً مونده‌ام که چی شده. هیچ‌گونه سهمیه و اینجورچیزها هم ندارم. شاید دخترک درونیم بیراهم نمی‌گه، شاید جادویی در کاره!

الان دانشجوی ارشد فلسفه هنر دانشگاه علامه‌ام. استاد موردعلاقه‌ام توی کل دنیا رو پیدا کرده‌ام و از ثانیه‌به‌ثانیه کلاس‌هاش لذت می‌برم. با هم‌کلاسی‌هام خیلی اختلاف عقیده دارم، ولی در کل آدم‌های بدی نیستن و انقدر از من باسوادترن که باعث می‌شن من هم سعی کنم یه تکونی به خودم بدم و پیشرفت کنم. (هرچند هنورم تنبلی می‌کنم و همچنان از همه‌شون عقب‌ترم.) باهم به گالری‌گردی می‌ریم و تراژدی و زبان می‌خونیم. 

توضیح تصویر: من و دوستم و موچی

دستبند گلدوزی‌ای که دست دوستمه رو من دوختم و درست کرده‌ام

مشکلاتم؟ بیشتر شدن. خونه‌به‌دوشم. خانواده‌ام بیشتر از همیشه جلوی پام سنگ می‌اندازن. هم‌اتاقی‌هام یکی‌یک‌دونه تجسم سربروس‌ان. ارشد خیلی خیلی، خیلیییییییییی بیشتر از تصورم سخته. اضطراب درس و دانشگاه مثل یه سری خفاشن که مدام دور سرم پرواز می‌کنن و موهام رو می‌کشن. 

ولی در نهایت، من بهترم.

من دارم می‌جنگم، هرچند که احساس می‌کنم دارم شکست می‌خورم، ولی در حال جنگم. حتی اگه ببازم، حتی اگه خونین به زمین بیفتم و نفس آخرم رو بکشم، می‌دونم که توی زمین درستی بوده. می‌دونم که در راه درستی بوده. تو جنگ من بوده.

حداقل، دیگه تو مرداب نیستم. جاییم که دلم می‌خواد و بیشتر از قبل خودمم.

توضیح تصویر: رفته بودیم پیک‌نیک

و من بالاخره اردلان‌دار شدم!:)) اردلان اسم پیانومه. الان پیشم نیست، چون که خونه‌به‌دوشی و بی‌مکانی و این‌ها، ولی اینکه یه جایی از دنیاست و مال منه، مثل یه لنگریه که به این دوزخ زمینی وصلم می‌کنه. اردلان آرزوی من از دوازده‌سالگیه، چیزی که فکر می‌کردم بدون دیدنش می‌میرم. و دخترک خوشبین درونم چشمک می‌زنه و یاداوری می‌کنه: به شکلی جادویی!

کسی هست که در ازای نوشتن داستان برام کمی حقوق می‌ریزه، به دوستم توی گردوندن فروشگاه لباسش کمک می‌کنم، به گالری‌گردی می‌رم، به تماشای تئاتر می‌رم، همه تلاشم رو می‌کنم که کمی کتاب بخونم و کلاس‌هام رو نیفتم، یه چشم‌هام اکلیل می‌زنم و موهام رو مشکی پرکلاغی می‌کنم و زندگی بهتره.

خیلی بهتر از اون داروخونه لامصب که با خودم عهد بستم تا وقتی زندم دیگه تو جایی مثل اون‌جا کار نکنم.

از این جملات ساده رد نشیم: درومدن از اون داروخونه، کار کردن توی یه فروشگاه اینترنتی، حقوق گرفتن برای نوشتن! اگه اینها یکی‌یک‌دونه رویا نیستن پس چین؟

شاید من زیادی خوش‌بینم. من همیشه بیش از حد قدردان بودم. ولی یه دریچه‌های کوچیکی تو زمان وجود داره که دلم می‌خواد حرف اون بعد خوش‌بین وجودم رو قبول کنم. باورش کنم وقتی می‌گه از پس این ارشد فوق‌العاده سخت برمیایم، بالاخره یه گوشه برای زندگی پیدا می‌کنیم و همه‌چیز، کم‌کم، بهتر می‌شه.

نظرتون چیه؟ یکم خوش‌بین‌تر باشیم؟

توضیح تصویر: اردلان من

+ توی اینستاگرام و کانال تلگرامم به علت سهولت بیشتر، تقریباً هرروز فعالم. اگه دلتون خواست بیشتر از این موجود متناقضی که الان داره می‌نویسه بدونید، بیاید پیشم. لینک‌ها در ستون کتاب‌های پیشنهادی/پیوندها هست.

+ فروشگاه لباس من و دوستم: لینک اینستاگرام - لینک تلگرام

هرچقدرم خوشبین باشم، هنوز همچنان فقیرم و به هر کمکی که بتونم بگیرم، محتاج! :))

یه روز که من و پریچهر شیفت بودیم، صدام کرد و گفتش که به یه دختر شونزده، هفده ساله با آرایش پررنگ، اون پرایمر بنفش رو نشون بدم. چون خب پرایمر می‌خواست و ما هم فقط چندتا پرایمر داشتیم که برای برند وت اند وایلد بود. روش نوشته بود استیکی و من می‌دونستم چطور کار می‌کنه. دختره گفت این چرا این شکلیه گفتم استیکیه، مثل ماتیک، پایینش رو می‌چرخونی می‌یاد بالا و می‌زنی روی صورتت. از مایع راحت‌تره. 

(اگه نمی‌دونید پرایمر چیه: چیزیه که قبل از آرایش روی پوستشون می‌زنن تا پوست یک‌دست و آماده آرایش بشه و معمولاً حرفه‌ای‌ترها استفاده‌اش می‌کنن.)

دختره خرید و رفت و بعدش دو سه روز بعدش با مامانش برگشت. صورت خودش رو که مثل من گرد بود باز هم پررنگ آرایش کرده بود. مامانش خانم خشک و خوش‌چهره‌ای بود با اجزای استخونی که خیلی شق و رق ایستاده بود. متاسفانه لحنشون به شدت گستاخ و بی‌ادب و تحقیرآمیز و حق‌به‌جانب بود. 

دختره بهم گفت که من بهش جنس اشتباهی فروخته‌ام. گفتم چرا. گفت به من اشتباه گفتی. گفتم چیو؟ گفت نگفتی این اکلیلیه. با تعجب پرسیدم اکلیلیه؟

مشکل این بود که این پرایمر حالت شاین داشت و به درد آرایش‌های خاصی می‌خورد و من اصلاً نمی‌دونستم که اینطوریه. روی کل اون جسم هیچی و مطلقاً هیچی و به هیچ زبونی ننوشته بود که شاینه. منم که خب تا حالا ازش استفاده نکرده بودم و حق هم نداریم وسایل داروخونه رو بدون خریدن تستی چیزی بکنیم و من واقعاً توان مالی خریدن پرایمر به اون گرونی رو هیچ‌وقت نداشته‌ام. ولی غیرقابل‌استفاده نبود. می‌تونست به عنوان پرایمر سایه یا هایلایتر استفاده‌اش کنه واقعاً.

بهش گفتم: خب تو نپرسیدی که اکلیلیه یا نه که من بهت بگم نمی‌دونم! گفت من تا حالا هزارتا پرایمر استفاده کردم، هیچ‌کدوم اکلیلی نبوده‌ان!

″آروم″ اومد و باهاشون صحبت کرد و بهشون توضیح داد که واقعاً کاری نمی‌شه کرد و ما هم نمی‌دونستیم و چون این محصول باز و استفاده شده نمی‌تونیم پسش بگیریم. پرایمر رو گذاشته بودن جلومون و می‌گفتن ما پولشون رو هدر کردیم و این به دردشون نمی‌خوره و کاملاً مشخص بود که به شکلی راسخ اعتقاد داشتن که من سرشون کلاه گذاشته‌ام. 

بالاخره پرایمر رو گذاشتن و رفتن. بهشون گفتیم ببرنش ولی چون می‌خواستن ما رو ناراحت کنن، گفتن به دردمون نمی‌خوره و جاش گذاشتن و رفتن.

بعدش آروم زنگ زد به پریچهر که ببینه کار درستی کرده یا نه و پریچهر تایید کرد که کار دیگه‌ای نمی‌شد کرد. من خیلی ناراحت بودم. هرروز و هرروز مشتری‌های بیشتری باهام بدرفتاری می‌کنن و دروغ می‌گن و پرخاش می‌کنن. و توی این مورد، هنوزم فکرم درگیره که چه مامان خوبی داشت که برای یه پرایمر اینجوری پشت بچه‌اش درمی‌یاد و اینکه یعنی مقصر کی بود؟ من باید می‌دونستم که اکلیلیه و بهش می‌گفتم؟ ولی از کجا؟ و اون هم خودش هم نپرسیده بود که صادقانه بهش بگم نمی‌دونم. آروم می‌گه من کار اشتباهی نکردم و نباید عذاب وجدان داشته باشم. ولی برام جالبه که نظر شما رو هم بدونم. صادقانه اگه فکر می‌کنید اشتباه از من بوده، برام توضیح بدید.

یه ماجرای کوچولو دیگه هم این‌که یک‌بار یک مشتری اومده بود ازم پن‌کک خرید. ازش پرسیدم پوستش چربه یا خشک که گفت خشک. دو بار هم پرسیدم و جوابش رو تکرار کرد. ولی فرداش پسرش اومد و گفت شما کرم اشتباهی دادید! گفتم چطور؟ گفت پوستش چربه. از اینکه به چشمم زل می‌زنن و دروغ می‌گن که پولشون رو هرجور شده پس بگیرن بیزاااااااارم.

به پسرش گفتم خودش به من گفت پوستش خشکه من پرسیدم. پسره زنگ زد به مادره و وقتی مادره باز گفت من اشتباه کردم، دوباره یاداوری کردم که خودش گفته. که اعتراف کرد که آره من اشتباه گفتم ولی حالا نمی‌شه عوضش کنی؟

از این حجم از پستی در تعجب بودم. یعنی حتی می‌دونست که اشتباه کرده، ولی باز هم می‌خواست تقصیر رو بندازه گردن من که بتونه کرم بخره! 

که خب جوابم به هر حال منفی بود چون وسایل آرایشی بهداشتی اگه از پلمپ دربیان امکان تعویضشون وجود نداره. ولی الان یادم نمی‌یاد که چک کردم که ببینم بازش کرده یا نه. شاید اگه بازش می‌کردم و می‌دیدم که دست‌نخورده است می‌شد عوضش کرد؟

یک‌بار هم یک خانم خیلی خیلی بددهنی که کلی بهم پرخاش کرد یه جنسی رو خرید که من کم ثبتش کرده بودم. تا رفتم فاکتورش رو درست کنم انقدر سرم داد زد که خدا می‌دونه. من سعی می‌کردم کمکش کنم ولی اون می‌گفت:"تو کاریت نباشه!" خلاصه وقتی رفته بود صندوق به جای اینکه مابقی مبلغ رو بده، یجور دیگه‌ای حساب کرده و صندوق‌دار رو گیج کرده بود و خلاصه کمتر پول داده بود که مجبور شدم خودم بقیه‌اش رو کارت بکشم در نهایت. 

یه چیز دیگه که سر این کار ازش بیزارم این ضررهای مالیه. حقوقم گریه‌داره انقدر کمه و بخش زیادی از کار من تمیزکاریه و مرتب کردنه. و من واقعاً دست‌وپا چلفتیم. یک‌بار آستینم به چیزی گیر کرد و افتاد و شکست و مجبور شدم بخرمش. و هربار جنسی از دستم می‌افته پر از ترسم که این‌بار چند تومن باید بدم؟ 

این زندگی منه. یک زندگی کارگری. من با یه کله پر از زبان و فلسفه و ادبیات و فلان و بهمان زیر پوشک‌ها رو دستمال می‌کشم و دختر دکتره که بی‌هیچ سواد یا تلاشی با پول مامانش می‌ره کانادا و برمی‌گرده و مامانش وسط داروخونه با ذوق محکم بغلش می‌کنه و بخاطر دوهفته دلتنگی می‌زنه زیر گریه. در حالی که حقوق من یک دهم یکی از بلیط‌های رفت دخترشه و همون رو هم چهار روز دیر واریز می‌کنه. (شاید از یک دهم هم کمتر، اصلاً نمی‌دونم بلیط چند هست؟!)

از این زندگی کارگری بیزارم چون من ازش باهوش‌ترم. چون من می‌تونم کارهای بزرگتر و بیشتری نسبت به دستمال کشیدن و شنیدن داد بخاطر یه پرایمر کوفتی بکنم. ولی هیچی هیچ‌وقت جوری که من می‌خوام و براش تلاش می‌کنم پیش نمی‌ره و مطمئنم که هیچ‌وقت هم بهتر نمی‌شه.

+ عکس رو از یه آموزشگاه موسیقی گرفتم.

یه خانومی هست که گمونم کمی از مامان من بزرگ‌تر باشه. چهره مهربونی داره که یک صدای فوق‌العاده دلنشین همراهیش می‌کنه. یه بار اومد بهم گفت که دستمال مرطوب می‌خواد. رفتم بهش دستمال مرطوب پاک‌کننده آرایش بدم که گفت نه از این‌ها نه. برای توله می‌خوام. چون اون موقع اوایل کارم بود یکم نگاهش کردم. صداش برام واضح نبود و فکر کردم اشتباه شنیدم. تکرار کرد: از این‌ها که بچه باهاش پاک می‌کنن، برای توله می‌خوام.

بعد یادم اومد که دستمال مرطوب بچه رو برای پاک کردن سگ‌های خونگی هم به کار می‌برن. ازش بخاطر گیج بودنم معذرت خواستم ولی اون فقط با مهربونی جوابم رو داد. انگار یکم خجل بود، چون بعدش شروع کرد به توضیح دادن که این توله رو به دخترش هدیه دادن و حالا دیگه درگیرش شدن و مجبورن مراقبش باشن. من با ذوق گفتم: آخی! بچه است؟ چه خوب من انقدر دوست دارم! کجاست، می‌شه ببینمش؟

گفتش که یک بار آوردتش تا داروخونه ولی بیرون بوده. خانم‌ها و آقایون مسن معمولاً خوششون می‌یاد که برای ما حرف بزنن، مخصوصاً وقتی می‌خوان دق و دلیشون رو بخاطر قیمت‌های بالا سر کسی خالی کنن، ولی بین من و این خانم یه ارتباط متفاوتی شکل گرفت. انگار اینکه من هم توله‌شون رو ندیده دوست داشتم، باعث شد باهام راحت باشه. شاید هم یاد دخترش می‌افته! خلاصه، هروقت می‌خواد بیاد برای توله‌شون فندق، دستمال مرطوب یا زیرانداز بچه بگیره، دنبال من می‌گرده. باهم سلام و علیک می‌کنیم و من احوال جناب فندق رو می‌پرسم! ایشون هم برام می‌گه که وروجک و مهربونه، هرچند که زحمتش زیاده!

+عکس یه دسته‌گلیه که مدتی پیش برای دوستم گرفته بودم. سعی کردم شبیه یه دسته‌گلی بشه که توی اینترنت دیدم که با الهام از شب پرستاره ون‌گوک ساخته بودن.

+ این‌جا رو به دوست‌هاتون معرفی کنید ثواب داره. :))

بخاطر اینکه من هنوز روپوش هماهنگی با بقیه کارکنان داروخونه ندارم، مشتری‌ها نگاه چپی بهم می‌کنن و می‌پرسن: امروز کارشناستون نیست؟

که من جواب می‌دم: منم.

- ولی قبلاً یکی دیگه بود...

- همه‌مون هستیم! یک آموزش رو دیدیم.

ولی بهرحال معمولاً حرف من رو گوش نمی‌کنن و می‌رن که وقتی برگردن که روپوش‌پوش‌ها هستن!:)))

آموزشی که بهم دادن، چندان عمیق نیست، ولی اونقدری هست که متوجه بشم فرق و کاربرد هرکدوم از این محصولات چیه، و هرکسی برای بهتر شدن پوست و موش باید از چه محصولاتی استفاده کنه. دکتر پوستی که توی ساختمون ما مطب داره و نسخه‌هاش مدام برامون می‌یاد هم همیشه محصولاتی که ما معرفی می‌کنیم رو برای مریض‌هاش می‌نویسه، درواقع اگه مشکلتون خاص یا هورمونی نیست و صرفاٌ برای بهبود پوستتون می‌خواید به پزشک مراجعه کنید، من می‌تونم کارتون رو راه بندازم.

فایده‌ای هم دارن؟

صادقانه نمی‌دونم. یک محصول ثابت رو مامان و خواهر من استفاده کردن و مامانم کاملاً ناراضی و خواهرم به شدت راضی بود. بنابراین گمونم به هر شخصی برمی‌گرده. فکر می‌کنم بعد از چندبار امتحان و خطا باید محصولاتی که لازم دارید و باهاش راحتید و جواب گرفتید رو تمدید کنید. جواب گرفتن از محصولات پوستی ابداً با یک ماه و دوماه امکان نداره. حداقل حداقل باید سه تا شش ماه مداوم و مرتب مصرف بشن. و به حد خاصی از صرف هزینه مالی رو طلب می‌کنن.

این پست رو می‌نویسم چون خودم قبل از این کار مدام بین این اسامی عجیب و غریب گم می‌شدم و نمی‌فهمیدم فرق و کاربردشون چیه.

این شما و این اندک دانسته من.

نوع پوست:

اولین کاری که باید بکنید اینه که بدونید نوع پوستتون چیه. تو اینترنت یه تستی هست که معمولاً برای تشخیص می‌گن و اینه که باید پوستتون رو بشورید و بهش دست نزنید و اگه تا یک ساعت بعد چرب بود چربه و اگه خشک بود خشکه و این‌ها. ولی به طور خلاصه،

چرب: جوش می‌زنید (چه زیرپوستی چه تک‌تک و التهابی، چه همیشه چه گهگدار) منافذ پوستتون بازه (نقاط تیره ریز معمولاً اطراف بینی) و/یا جاهایی از پوستتون برق می‌زنه. 

خشک و/یا حساس: احساس کشیدگی و خارش دارید، اصلاً جوش نمی‌زنید، گاهی قرمزی دارید، پوسته‌پوسته می‌شید.

نرمال: نه جوش می‌زنید نه خشکید. شما خیلی خیلی کمیابید و باید برید توی موزه. جدی می‌گم!:)))

مختلط: هم جوش می‌زنید و هم ممکنه پوسته‌پوسته بشید. البته این ممکنه برای پوست‌های چرب دهیدراته (دچار کم‌آبی) هم پیش بیاد. در هرحال بیشتر محصولات پوست چرب و مختلط یکسانه، فقط باید برای قسمت‌های خشک بیشتر از اون‌ها آبرسان استفاده کنید.

نود درصد افرادی که من در اطرافم و داروخونه می‌بینم پوست چرب و مختلط دارن. ده درصد خشک و حساس. یادتون باشه که اولویت با جوش و منافذه و مهم نیست چقدر احساس خشکی می‌کنید، شما حتماً باید از محصولات پوست چرب و مختلط استفاده کنید. محصولات پوست خشک چربن و باعث تشدید علائمتون می‌شن.

**نکته: پوست آقایون و پسرها همگی چربه.

روتین پوستی:

سه مرحله مهم روتین پوستی شامل بهداشت، مراقبت و درمان می‌شه. 

بهداشت: هرکسی باید مرتب صورتش رو بشوره. روزی یک تا دوبار. اگه روزی یک بار می‌شورید، ترجیحاً شب قبل از خواب یا بعد از برگشتن به خونه باشه. شوینده‌های صورت انواع مختلفی دارن. مثل ژل، فوم، پن و میسلار واتر. (هرکدوم رو جلوتر معرفی می‌کنم.)

**نکته: هرهفته شستن روبالشی و حوله دستی هم خیلی مهمه. بعد از شست‌وشو حوله رو روی پوست نکشید و تپ‌تپ با ضربه‌های آروم صورتتون رو خشک کنید. 

مراقبت: مهم‌ترین محصول مراقبت، ضدآفتابه که حتماً باید استفاده بشه. جلوگیری می‌کنه از ایجاد چروک، لک و حتی جوش. آفتاب‌سوخته نشدن هم که دیگه واضحه.

درمان: شامل محصولاتی می‌شه که برای رفع کمبودهای پوست استفاده می‌کنیم که مهم‌ترینشون آبرسانه. 

این سه تا محصول شوینده، آبرسان و ضدآفتاب یه روتین پوستی ساده، کامل و حتی بیشتر اوقات کافی و مهم‌تر از همه واجبه. هرکسی برای اینکه پوستش در شکل سالمی باشه باید ازشون استفاده کنه. ترتیبشون هم اینطوریه که ضدآفتاب برای وقتی که در معرض آفتاب هستید یا مدت زیادی جلوی مانیتور می‌شینید. نیم ساعت قبل از بیرون رفتن بزنید. معمولا spf حدود سی تا پنجاه‌درصده. Spf میزان مراقبتیه که ضد آفتاب از پوست شما می‌کنه. معمولا پنجاه درصدن که در این صورت هر ۴ساعت یکبار اگه هنوز زیر آفتاب هستید باید تمدید بشه. برای بهتر نشستن ضدآفتاب روی صورت، توصیه می‌شه که بیست دقیقه قبل از ضدآفتاب، آبرسان بزنید. شوینده روزی یک تا دوبار. (وقت حموم هم از صورتتون رو با شوینده مخصوص صورتتون بشورید.) آبرسان بعد از شست‌وشو و هربار که احساس خشکی کردید، محدودیت نداره.

محصولات بیشتر رو پایین‌تر معرفی می‌کنم.

توان مالی:

رنج قیمتی محصولات پوستی توی بازار خیلی زیاد و متنوعه. کدوم بهتره؟ صادقانه بیشتر مواقع هرچی گرون‌تره بهتره ولی خب گاهی اوقات قیمت دوبرابره ولی فقط سی درصد بهتره. بهرحال، هر محصولی که به پوستتون می‌سازه خوب و مفیده، مهم نیست ارزون یا گرون باشه. برند و محصولاتی که قیمتشون براتون مناسبه رو امتحان کنید و ببینید کدومشون بهتون می‌سازه. 

معرفی محصولات:

**نکته مهم: روی همه این محصولات نوشته برای چه پوستی هستن، محصول مناسب پوست خودتون رو تهیه کنید.

میسلار واتر: پاک‌کننده آرایشه. فرقش با بقیه شوینده‌ها اینه که آبکشی لازم نداره. پد یا پنبه رو بهش آغشته می‌کنید و روی صورتتون می‌کشید.

فوم و ژل شوینده صورت: ژل که به شکل ژله، فوم به صورت کف می‌یاد بیرون. فرقی ندارن. استفاده‌شون یکیه و آبکشی لازم دارن. فوم یکم ملایم‌تره و ژل یکم عمیق‌تر تمیز می‌کنه.

پن: شوینده‌ایه که شکل صابونه ولی مواد صابونی نداره. خوبی پن اینه که ماندگاریش خیلی بیشتره. مثلاً ژل دوماهه تموم می‌شه ولی پن ممکنه چهار ماه هم بمونه یا حتی بیشتر. قیمتش هم معمولاً از ژل و فوم کمتره.

ضدآفتاب رنگی و بی‌رنگ: فرقی ندارن. فقط لازمه که از یکیشون استفاده کنید و سلیقه‌ایه. اگه از بی‌رنگ استفاده می‌کنید می‌تونید روش کرم پودر بزنید. رنگی‌ها ممکنه اگه روی صورت زیاد بمونن باعث ترشح بیشتر غدد چربی بشن ولی چون بهرحال باید شب‌ها بشوریدش مسئله‌ای نداره.

ضد آفتاب دو نوع شیمیایی و فیزیکال داره. فیزیکال بهتره ولی توی بازار ایران الان پیدا نمی‌کنید و اگه پیدا کنید خیلی گرونه. فیزیکال مثل یه لایه مراقبتی روی پوست شماست ولی شیمیایی با واکنش شیمیایی از پوستتون مراقبت می‌کنه.

آبرسان و مرطوب‌کننده: فرقشون اینه که آبرسان سریع‌تر جذب می‌شه و آب لایه میانی پوست رو تامین می‌کنه، ولی مرطوب‌کننده روی پوست رو نرم می‌کنه و چرب‌تره و برای پوست‌های چرب ممکنه باعث جوش بشه. آبرسان اثر بیشتر و طولانی‌تری داره.

کرم دست: دست‌ها معمولاً خشک‌تر از صورت هستند چون بیشتر در معرض آب و شست‌وشوان. برای همین، کرم‌هایی که برای دست و بدن داریم از کرم‌های صورت جدان. زدن آبرسان به دست ضرری نداره، ولی از نظر مالی به صرفه نیست و ضمن اینکه چربی مورد نیاز دست رو هم تامین نمی‌کنه پس بهتره که کرم دستتون رو جدا بخرید. بعضی کرم‌های دست خاصیت ضدچروک یا روشن‌کنندگی هم دارن. اگه دستتون خیلی خشکه می‌تونید از پن پوست خشک یا صابون گلیسرینه برای شستن دست‌هاتون استفاده کنید.

کرم دور چشم: کرم‌های دور چشم خواص مختلفی دارن. ضدتیرگی، ضدچروک، ضدپُف. گاهی هم همگی باهم توی یه کرم هستن. کرم دور چشم رو از 25 سال به بالا توصیه می‌کنیم. تا حدودهای چهل، کرم‌های دور چشم آبرسان و سبک‌تر بهتره و استفاده‌شون برای جلوگیری از ایجاد چین و چروکه و کرم‌های قوی‌تر برای سن چهل به بالاست که خاصیت درمانی داره.

ضدچروک و لیفتینگ: تنوع زیادی دارن و جزو مراحل پیشرفته!!! روتین پوستی حساب می‌شن. اسمشون هم که روشونه، ضدچروکن. کرم شب و روز که ممکنه شنیده باشید، ضدچروکن.

ویتامین سی، هیالورونیک اسید، رتینول: معمولاً به صورت سرم هستن ولی کرم هم دارن. سرم حالت مایع داره و جذبش سریع‌تره و گرون‌تر هم هست. ویتامین سی خاصیت ضدلک و شفاف‌کنندگی داره. هیالورونیک اسید، ضدچروک و آبرسانه و رتینول هم خاصیت ضدچروک و جوانسازی داره. کلاً این‌ها معمولاً اسیدی هستن و برای پوست‌های حساس خوب نیستند. به نظر من اگه جوونید پوستتون لک یا چروک خاصی نداره سراغشون نرید، فقط آبرسان و ضدآفتابتون رو همیشه بزنید و مشکلی پیش نمی‌یاد.

**نکته: کرم‌های روشن‌کننده و ضدلک و سرم‌های ویتامین سی، باید شب استفاده بشن چون معمولاً به نور حساسن. 

**فرق سرم و کرم: سرم جذب و تاثیر بیشتری داره. به شکل مایع است و معمولاً با قطره‌چکون مستقیم روی پوست استفاده می‌شه. 

ب‌ب‌کرم: کرمیه که هم رنگ داره، هم آبرسانه هم spf کمی داره. (یعنی یه خاصیت ضدآفتاب کمی داره.) ولی اگه به جاش یه آبرسان خوب و یه ضدآفتاب خوب بزنید خیلی بهتره. 

روشن‌کننده و ضدلک: هم شوینده هست هم کرم و سرم. گاهی ویتامین سی دارن گاهی نه. افرادی که می‌خوان چهره روشن‌تری داشته باشن یا کرم روشن‌کننده می‌برن یا از شوینده‌های روشن‌کننده که مناسب همه انواع پوست هستن برای شست‌وشوی روزانه‌شون استفاده می‌کنن. کرم‌های روشن‌کننده‌ای هم هست برای کشاله ران و زیربغل و پوست بدن که تیره‌تره.

**نکته: محصولاتی که ویتامین سی دارن یا سفیدکننده‌ان یا مخصوص پوست خودتون نیستن ممکنه باعث حساسیت یا جوش بشن، اگه پوستتون واکنش داد مصرف رو قطع کنید. از چندتا محصول اسیدی همزمان استفاده نکنید.

شیر پاک‌کن: یه پاک‌کننده آرایش غلیظ و چربه. با پنبه و یا پد استفاده می‌شه و خوب پاک می‌کنه ولی چون چربه بعدش باید صورتتون رو بشورید و تونر استفاده کنید تا جوش نزنید. 

تونر/تونیک: حتماً شده که صورتتون رو بشورید و با پاک شدن ریمل زیر چشمتون به مشکل بخورید. شوینده بخش زیادی از صورت رو تمیز می‌کنه ولی باز هم یک سری مواد یا گرد و خاک روی پوست می‌مونه. تونر عمیق‌تر تمیز می‌کنه و یکسری ویتامین و مواد مفید برای پوست هم داره. تونر مخصوص پوست چرب به کنترل چربی و جوش کمک می‌کنه و منافذ رو می‌بنده یا تونرهایی با خاصیت سفیدکننده و ضدلک هم داریم. با پنیه یا پد روی صورت می‌کشیدش و بعدش نیاز به آبکشی نداره. جاش توی روتین پوستی، بعد از شوینده و قبل از آبرسانه.

شوینده/تونر دوفاز چشم و لب: دوفاز یعنی دولایه مایع دارن که جدا از همه و قبل از استفاده باید تکونش بدید تا یکی بشن. (اسباب‌بازی باحالیه:)) برای پاک کردن آرایش چشم و لب استفاده می‌شن. مخصوصاً 24ساعته‌ها. 

**نکته: هر محصول دوفازی چربه.

ضدجوش و لایه‌بردار: کرم‌های ضدجوش انواع مختلفی دارن. بعضی‌ها چربی پوست رو کنترل و کم می‌کنن که کمتر جوش بزنید. بعضی‌ها برای اینن که روی جوش بزنید تا جوش زودتر خوب بشه. بعضی‌ها هم لایه‌بردار هستن که لایه سلول‌های مرده روی پوست رو می‌بره و باعث می‌شه جای جوش‌ها از بین برن. یا لکه‌های پوستی کمرنگ بشن و برن. لایه‌بردارها به شکل ژل و کرم هستن و به روشنی و بی‌لک و صاف و شفاف شدن پوست کمک می‌کنن، ولی مصرفشون باید به اندازه باشه وگرنه پوستتون نازک و حساس می‌شه و آسیب می‌بینه. همیشه روی محصول نوشته که چطور باید استفاده بشه.

**نکته: اینجور کرم‌ها (لایه بردار، ضدلک، روشن‌کننده) رو هفته‌های اول کمتر استفاده می‌کنن و بعد اگه به پوست ساخت مقدار مصرف رو بیشتر می‌کنن. 

کرم ترمیم‌کننده: روی زخم‌هایی که دیگه ترشح ندارن استفاده می‌شه تا زخم بهتر خوب بشه و جاش بره و نمونه. برای زخم‌های قدیمی هم کاربرد داره ولی کمتر از زخم تازه. دوره درمانش مهمه و باید حداقل سه ماه بشه. 

اسکراب: برای لایه‌برداری استفاده می‌شه. پوست‌های چرب هفته‌ای یک تا دوبار و پوست‌های خشک و نرمال دو هفته یک‌بار هم خوبه. آخر حموم به صورت دورانی روی پوست ماساژش بدید. توش دونه‌های ریزی داره که باعث لایه‌برداری پوست می‌شه. برای بستن منافذ، از بین رفتن نقاط سیاه بینی و از بین رفتن جای جوش خوبه. دفعات اول استفاده ممکنه یک سری جوش‌های زیر پوستی بزنید ولی با تداوم استفاده از بین می‌رن. 

ماسک ورقه‌ای: من همیشه به مشتری‌ها می‌گم که روتین پوستی معمول غذای پوسته که هرروز باید بخوره، و این ماسک‌های ورقه‌ای مثل اینه که پوستت رو ببری رستوران. ماسک‌های صورت به شکل تیوپی هم هستن که به‌صرفه‌ترن. خاصیت‌های مختلفی مثل روشن‌کنندگی، آبرسانی، ضدچروک، ضدجوش و ضدلک دارن. اینکه برای درمان پوستتون از ماسک استفاده کنید یا محصولات دیگه، انتخاب خودتونه که ببینید با کدوم راحت‌ترید و از کدوم بیشتر جواب می‌گیرید. می‌تونید از پزشکتون هم بپرسید.

اوره و اوسرین: مواد نرم‌کننده پوست هستند. اوره با درصد مشخص می‌شه. سه درصد، پنج درصد، ده درصد و غیره. تا ده درصد برای دست‌ها و پوست‌های اگزمایی یا خیلی خیلی خشک استفاده می‌شه. اوره‌های پونزده درصد به بالا برای کف پاهای خیلی خشک استفاده می‌شه. 

ضدآفتاب کودکان: بچه‌ها از شش ماهگی باید از ضدآفتاب استفاده کنن.

ضدآفتاب دست و دورچشم: اگه دور چشم حساسی دارید می‌تونید از ضدآفتاب مخصوص دور چشم استفاده کنید. برای دست هم ضدآفتاب مخصوص هست ولی لازم نیست حالا حتماً خاص باشه. یه ضدآفتاب معمولی‌تر ارزون‌تر مخصوص همه پوست‌ها برای دستتون بگیرید. پوست دست خیلی کمتر از صورت حساسه پس فرقی نمی‌کنه. اسپری‌های ضدآفتاب کودکان هم هست که برای دست و بدن بزرگسال‌ها هم خوبه و استفاده‌اش راحته.

**نکته: محصولات مربوط به کودکان در کل چرب‌تر و ضدحساسیتن، و برای پوست‌های خشک و حساس بزرگسال هم مناسبن. 

ضدریزش و ضدشوره: پوست سر هم چرب و خشک داره که تشخیصش اینطوریه که ببینید بعد از 24 ساعت گذشتن از حموم، چرب می‌شه یا نه. اگه شد چربه. شوره چرب و خشک داریم. اگه شوره‌ها بیشتر به سرتون می‌چسبن، چرب و اگه نمی‌چسبن و می‌ریزن رو لباستون خشکن. شامپوهایی که نوع پوست سر و مو رو مشخص کردن و تخصصی‌ترن و معمولاً بهتر جواب می‌دن. برای ضدریزش تونیک یا اسپری‌ها و سرم‌ها هم هستن. تنوع زیاده! :)) شامپوهایی هم هست برای مراقبت از رنگ مو و کراتین. 

**نکته: سولفات ماده‌ایه که باعث می‌شه شامپو کف کنه و نبودنش برای مو و حفظ رنگ مو و کراتینه مفیده. ماینوکسیدین یه ماده است که باعث تحریک رشد مو می‌شه. 

ماسک مو: داخل حموم و بیرون حموم داره. فرقشون اینه که داخل حمومی‌ها آبکشی لازم دارن. برای تقویت مو، نرم کردن مو، آبرسانی به مو و شادابی مو استفاده می‌شن. به شکل اسپری دوفاز و سرم و روغن هم هستن. انواع مختلفی دارن که معروف‌ترینشون روغن آرگانه. 

دیگه فکر کنم همه چیز رو گفتم.

نوشتن این پست برام سخت و زمان‌بر بود، ولی چون بهتون قول داده بودم به خودم گفتم هرجور شده باید بنویسمش. کاش براتون مفید باشه. 

من از سرکارم به شدت بیزارم و این مطالب برام تکراری و آزاردهنده‌ان. روتین پوستی خودمم همون روزی یک‌بار شوینده و آبرسانه. اگه آرایش کرده باشم بعد از شوینده از تونر هم استفاده می‌کنم. وقتی می‌رم بیرون ضدآفتاب می‌زنم ولی جلوی مانیتور رعایت نمی‌کنم. خواهرم یه اسکراب برام خریده که اون رو هم استفاده می‌کنم. پوستم بعدش حس خیلی باحالی داره. ولی دفعات اول استفاده باعث جوش زیرپوستی شد. یه محلول کلیندا مایسین هم از بخش دارویی گرفتم و روی جوش‌هام می‌زنم. باعث می‌شه زودتر از بین برن. یه کرم دست خوشبو هم دارم که مدام به دستم می‌زنم چون خشک می‌شه و می‌سوزه.

شما هر سوالی داشتین توی کامنت‌های همین پست بپرسین. مهم نیست چقدر گذشته، حتی اگه سال‌ها شده باشه، من هروقت بلاگ رو چک کنم، به سوال‌هاتون در درحد دونسته‌هام جواب می‌دم. در نهایت براتون آرزو می‌کنم که توی پوست خودتون راحت باشید.